25 mei 2019: 'Steeds meer handel, minder hobby'100 JAAR DE SNELVLUCHTDe tijd dat er in elke straat van Oldenzaal wel een duivenmelker woonde, is al lang voorbij. Ook al is de duivensport geen volkssport meer en is de vergrijzing groot, De Snelvlucht viert dit jaar wel zijn 100-jarig bestaan.

STEPHAN SCHEPER

De diagnose van Henk Schopman (80), oud-secretaris van de 100-jarige postduivenvereniging De Snelvlucht, over de duivensport is een heldere: "Steeds meer handel, steeds minder hobby. Ik denk dat er veel zwart geld zit in de duivensport."

Ter onderbouwing vertelt hij over een bijzondere transactie met een liefhebber uit Steenbergen. De man wilde heel erg graag een van Schopmans duiven kopen. Pas toen de Brabander ermee instemde om ook nog vier andere duiven te kopen, kon de deal door gaan. "Twee weken later kom ik bij een liefhebber in De Lutte en die vraagt me of ik toevallig vijf duiven te koop had staan op een Chinese website." Inderdaad werden de Oldenzaalse duiven te koop aangeboden in een land waar enorme bedragen worden neergeteld voor goed presterende Nederlandse duiven.

Het eeuwfeest wordt bescheiden gevierd. Behalve vier attractievluchten staat een feestavond in oktober gepland en een uitstapje met de huifkar voor de leden. Opgericht in 1919 is De Snelvlucht na De Zwaluw (van 1918) de oudste postduivenvereniging van Oldenzaal. Een klein maar select groepje liefhebbers kwam dat najaar bijeen in de woning van de familie Oude Alink aan de Tulpstraat. Onenigheid over de vliegrichting (zuidoost richting Duitsland of toch zuidwest richting Frankrijk?) deed hen besluiten een zelfstandige vereniging op te richten.

De tijd heeft inmiddels alle wonden geheeld. Honderd jaar later zijn beide verenigingen (naar beider tevredenheid) gehuisvest in een gebouw aan de Molenkampstraat. In 1926 vervoerden De Snelvlucht en De Zwaluw samen voor het eerst wedstrijdduiven naar het buitenland.

Besmet

Schopman pakte eind jaren 70 zijn oude liefde weer op. Aanvankelijk bij Het Westen, later stapte hij over naar De Snelvlucht. Daar nam hij geruime tijd het secretariaat voor zijn rekening. "Als je een keer met die bacil besmet bent... Thuis hadden we ook al duiven. Vroeger was dit ook nog een echte volkssport. In de Wilhelminastraat woonde om de drie of vier huizen wel iemand die duiven hield."

De vergrijzing was al een probleem bij de viering van het 75-jarig bestaan, en sindsdien is de gemiddelde leeftijd zeker niet gedaald. Het oudste lid, van 84 jaar, stopt er binnenkort mee. Twintig leden heeft de club momenteel, waarbij de jongere generatie zwaar ondervertegenwoordigd is.

Schopman: "De maatschappij is enorm veranderd. Per dag ben je toch een uur of vier bezig met je duiven. Ik had vroeger werk dat paste bij mijn hobby. Maar veel jongeren werken buiten de stad en zijn pas 's avonds tegen zes uur weer thuis. Landelijk zie je ook een afname van het aantal leden. Op termijn blijven alleen de professionele duivenmelkers over, die alleen prestaties willen leveren. Vergelijk het maar met de paardensport."

De kosten van het duiven houden speelt volgens hem ook mee: "Dit is zeker geen goedkope hobby. In het hoogseizoen heb ik vijftig tot zestig duiven. Met alles erbij ben je dan toch gauw 30 tot 40 euro per week kwijt. Tegenwoordig heeft ook iedereen een elektronisch constateersysteem." Daar moet minstens 3000 euro voor worden betaald.

Een van Schopmans hoogtepunten was het afdelingskampioenschap in 2008. Het geheim van de succesvolle liefhebber? "Het helpt wel als je iemand kent die goed presteert. Je moet proberen of zo iemand jou kan voorthelpen met eitjes of jonkies. Natuurlijk moet je de vrouw ook mee hebben."

Zijn vrouw Gré heeft er geen moeite mee dat hij elke dag uren zoet is met zijn duiven. "Ik vind het wel gezellig, al die duiven achter het huis. Duiven zijn zijn hobby, ik schilder graag. Je moet toch wat te doen hebben?"